Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Ποιοι είναι οι Καμπόσοι που ζουν μόνοι τους τρεις αιώνες Μοναδικοί κάτοικοι είναι η οικογένεια του Δημήτρη Καμπόσου



Μια οικογένεια που κατοικεί μόνη της σ' ένα μικρό νησί του Αιγαίου, προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι της απέναντι στις ανεμογεννήτριες που θέλουν να περάσουν από πάνω.Το νησάκι Λέβιθα βρίσκεται μεταξύ Πάτμου και Λέρου. Μοναδικοί κάτοικοι είναι η οικογένεια του Δημήτρη Καμπόσου. Η ιστορία τους στο νησί ξεκινάει από τον προ-προ πάππου του μπάρμπα Δημήτρη που εγκαταστάθηκε εκεί το 1820.Όπως είναι αναμενόμενο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι πολλά. Δεν είναι εύκολο να ζεις χωρίς γείτονες στη μέση του πουθενά. Οι κοντινότεροι άνθρωποι που μπορούν να συναντήσουν είναι σε απόσταση 24 ναυτικών μιλίων ή 2,5 ωρών με το καΐκι. Οι χειμώνες είναι πιο δύσκολοι από τα καλοκαίρια. Κινδυνεύουν να μείνουν αποκλεισμένοι στο νησί για πολλές μέρες εξαιτίας των ανέμων και πρέπει πάντα να είναι εφοδιασμένοι με προμήθειες. Φυσικά, δεν τίθεται θέμα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Απλά δεν πρέπει να αρρωστήσουν. Αγαπούν όμως τον τόπο τους και δεν τον εγκαταλείπουν. Αν κι αυτή την περίοδο παίζεται ένα ακόμα δράμα, αφού  ο Δήμος Λέρου, στον οποίο υπάγονται, προσπαθεί να μετατρέψει το κατοικημένο νησί σε ακατοίκητη βραχονησίδα.

Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 2013 όταν μια εταιρεία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, με αίτησή της προς τον Δήμο, ζήτησε να μισθώσει ακίνητα σε πέντε νησιά της περιοχής με σκοπό να εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες. Σ’ αυτό βοήθησε και ο τρόπος με τον οποίο η στατιστική αρχή πραγματοποίησε την διαδικασία απογραφής το 2011. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δημήτρη Καμπόσου, οι υπάλληλοι της υπηρεσίας ζητήσανε να πραγματοποιήσουν την διαδικασία μέσω τηλεφώνου για να μην ταλαιπωρηθούν με θαλάσσιες μετακινήσεις. Η οικογένεια, καλή τη πίστει, δέχτηκε. Το αποτέλεσμα είναι, μετά την απογραφή, ο αριθμός των κατοίκων να φαίνεται μηδέν και το νησί να χαρακτηρίζεται -από τον ίδιο τον δήμαρχο- βραχονησίδα!
Το ΓΕΕΘΑ διαφωνεί λόγω ΑΟΖ 
Από την άλλη, το ΓΕΕΘΑ ενημερώνει ότι η Λέβιθα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακατοίκητη βραχονησίδα γιατί, σε αυτήν την περίπτωση, το Διεθνές Δίκαιο δεν αναγνωρίζει δικαιώματα Υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Πιο συγκεκριμένα, σε εμπιστευτικό του έγγραφο αναφέρει «Στην προκειμένη υπόθεση, διευκρινίζεται εκ νέου ότι η Λεβίθα (τα Λέβιθα) αποτελεί νησί. Η αυθαίρετη απόδοση άλλου χαρακτηρισμού (όπως αυτός της ακατοίκητης βραχονησίδας) εγκυμονεί εθνικούς κινδύνους από παρανοήσεις που ενδέχεται να προκύψουν σε τρίτους ως προς τα νομικά δικαιώματα του εν λόγω νησιού, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις διατάξεις του άρθρου 121 της σύμβασης των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982). Η δε επανάληψη αδόκιμων χαρακτηρισμών Ελληνικών εδαφών -ενώ έχουν προηγηθεί κατ’ αρμοδιότητα  σχετικές διευκρινίσεις- ενδέχεται να έχουν συνέπειες εθνικού χαρακτήρα».
Απαντώντας στην εν λόγω επιστολή, ο Δήμος Λέρου αμφισβητεί ότι το νησί κατοικείται «εκ του μακρού παρελθόντος» όπως αναφέρει το ΓΕΕΘΑ και τους προτρέπει να μην εμφανίζονται τόσο αμετροεπείς-όπως χαρακτηριστικά  λέει- στην αλληλογραφία τους. ΗPopaganda έχει στα χέρια της και δημοσιεύει την επίμαχη αλληλογραφία. Επίσης, δημοσιεύει φωτογραφίες από τις σελίδες του βιβλίου του Άντονι Ρότζερς «Η σβάστικα πάνω από το Αιγαίο» που αφιέρωσε περίπου δέκα σελίδες αποκλειστικά στα Λέβιθα. Στις εν λόγω φωτογραφίες διακρίνονται πεντακάθαρα το σπίτι και τα κτίσματα της οικογένειας, τότε και σήμερα. Επίσης, φαίνονται καθαρά στρατιώτες που βρέθηκαν στο νησί, κάποιοι από τους οποίους είναι τραυματίες που τους περιέθαλψε η οικογένεια Καμπόσου.Η Popaganda μίλησε με τον  μπάρμπα Δημήτρη Καμπόσο, με τον γιο του Τάσο και με τον σκηνοθέτη που είχε κάνει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για την οικογένεια, με τίτλο Έβγα Ήλιε, Κάτσε Ήλιε. Όλα ξεκίνησαν το 1999 όταν ο Κοβότσος έκανε μια σειρά για την τότε ΕΡΤ που λεγόταν Άγονη Γραμμή.
«Περνώντας μπροστά από τα Λέβιθα με ένα σκάφος γιατί δεν υπήρχε συγκοινωνία, είδα έναν τύπο που έβγαζε νερό από ένα πηγάδι. Ήταν ο γέρο-Καμπόσος. Κατεβήκαμε με σκοπό να τραβήξουμε μερικά πλάνα και να φύγουμε. Ούτε καν συνεντεύξεις δεν σκοπεύαμε να κάνουμε. Παρόλα αυτά, μου κέντρισε την περιέργεια το ότι ήταν μια οικογένεια που ζούσε μόνη της εκεί. Γνωριστήκαμε με τους ανθρώπους, συζητήσαμε λίγο και ανταλλάξαμε τηλέφωνα», θυμάται ο σκηνοθέτης. Μετά από λίγα χρόνια προκηρύχθηκε ένας διαγωνισμός σεναρίου ντοκιμαντέρ από το φεστιβάλ Ecocinema. Ο Κοβότσος είχε κρατήσει υλικό από την πρώτη του επίσκεψη στο νησί και επικοινώνησε με την οικογένεια για να τους ρωτήσει αν δέχονται να γυριστεί το ντοκιμαντέρ, σε περίπτωση που πέρναγε η πρότασή του. Οι άνθρωποι δέχτηκαν και ο Κοβότσος κέρδισε το πρώτο βραβείο με το σενάριό του. Μέσα σε έναν χρόνο πήγε πολλές φορές στο νησί με σκοπό να καταγράψει την ζωή τους σε διάφορες εποχές του χρόνου. Συνολικά έμεινε έναν μήνα εκεί. Η κύρια δραστηριότητά της οικογένειας είναι η κτηνοτροφία. Έχουν ένα καΐκι με το οποίο μεταφέρουν τα ζώα τους στα γύρω νησιά και τα πουλάνε, αλλά ασχολούνται και με άλλα πράγματα. Είναι ψαράδες, κτηνοτρόφοι και έχουν μια μικρή ταβέρνα. Θα μου πεις τι να την κάνουν την ταβέρνα στα Λέβιθα; Το συγκεκριμένο νησάκι είναι σε ένα σημείο που ουσιαστικά αποτελεί ένα πέρασμα μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων. Επίσης, είναι ένα πολύ καλό φυσικό λιμάνι όπου αράζουν κότερα μερικές φορές. Έτσι, οι κοτεράδες ανεβαίνουν καμιά φορά στο νησί και η οικογένεια  τους σερβίρει τα εδέσματά της.
Όπως είναι φυσικό, οι νέοι άνθρωποι ίσως να νοιώθουν πιο απομονωμένοι ή μήπως όχι; Ο Άγγελος Κοβότσος απαντά πως:  «Το βασικό πρόβλημα δεν το είχαν οι μεγάλοι. Το είχαν οι νέοι. Ο μεγάλος γιος που είναι παντρεμένος ήθελε πολύ συχνά να φεύγει γιατί η οικογένειά του που συνήθως πηγαίνει στα Λέβιθα μόνο για διακοπές, ζει στην Πάτμο. Από την άλλη, ο μεσαίος γιος φαινότανε φανερά εγκλιματισμένος, ενσωματωμένος θα λέγαμε στο τοπίο. Του άρεσε πολύ να μένει εκεί. Η κόρη της οικογένειας ζει μόνιμα στην Πάτμο. Στην ταινία υπάρχει μια πολύ ωραία περιγραφή όπου λέει ότι ήθελε πάρα πολύ να μένει μόνιμα στα Λέβιθα, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Λέει ότι κοίταζε από το παράθυρο, έβλεπε τα Λέβιθα από απέναντι και σκεφτότανε πόσο ήθελε να βρίσκεται εκεί. Θεωρώ ότι είναι πολύ ευτυχισμένη η οικογένεια που ζει εκεί. Από την ταινία βγαίνει μια αισιοδοξία από αυτούς τους ανθρώπους. Είναι εντελώς αυτάρκεις. Παρόλο που ο χειμώνας εκεί είναι δύσκολος, Θα έλεγα ότι το πρόβλημά τους δεν είναι τόσο ότι κάνει κρύο, αλλά η απομόνωση λόγω του καιρού. Δεν έχουν την ανεξαρτησία να πάρουν όποτε θέλουν το καΐκι και να φύγουν. Όταν δεν είναι καλός ο καιρός και υπάρχει κίνδυνος να αποκλειστούν και να μην μπορούν να έχουν προμήθειες σε τρόφιμα , πρόσεξα ότι ζορίζονται.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου